BAGNO PRZECŁAWSKIE

Tereny podmokłe przed wiekami obejmowały prawie całą Puszczę Sandomierską. Niewielkie obszary mokradeł zachowały się do dziś. Najbardziej znane jest bagno położone na zachód od Przecławia (gmina Przecław, powiat mielecki). Na tym obszarze utworzono w roku 1979 rezerwat przyrody „Bagno Przecławskie” o powierzchni 25,56 ha. Ochroną objęto tereny torfowiska i otaczające je lasy. Tego typu obszary bezodpływowe tworzyły się za wydmami powstałymi z piasków i innych materiałów naniesionych przez wiejące z zachodu wiatry.

Lasy rezerwatu położone są na lewobrzeżnym, wyższym stopniu terasowym doliny Wisłoki w centralnej części Kotliny Sandomierskiej. Wisłoka oddziela tu Płaskowyż Tarnowski od Kolbuszowskiego. Kondracki (1981) nadaje temu obszarowi rangę odrębnego regionu: Doliny Dolnej Wisłoki. Przed II wojną światową tereny dzisiejszego rezerwatu były intensywnie eksploatowane. Miejscowa ludność nazywała to miejsce „maszynowymi dołami”, od sprowadzonej do pozyskania torfu koparki. Torf był wydobywany z przeznaczeniem na opał. Cały obszar bagna wyglądał wówczas inaczej niż dzisiaj. Nie było jeziorka z wodą, teren obecnego rezerwatu pokrywały kilkunastoletnie młodniki sosnowe z domieszką dębu i brzozy, powstałe z nasadzeń na wielopowierzchniowych zrębach zupełnych.

Bagno Przecławskie, fot....

Bagno Przecławskie, fot....

Bagno Przecławskie, fot....

Po wojnie zaprzestano eksploatacji torfowiska. Wyrobiska wypełniły się wodą, cenna roślinność zajęła cały obszar. Do ochrony ścisłej zakwalifikowano tereny torfowisk i ich otoczenie o łącznej powierzchni 9 ha, a pozostałą część o powierzchni 16,56 ha objęto ochroną częściową. Jego zwiedzanie ułatwia ścieżka przyrodnicza z drewnianymi pomostami wykonana przez leśników z Nadleśnictwa Tuszyma. Wędrując nią możemy poznać historię torfowiska i zobaczyć ponad 200 gatunków roślin naczyniowych – m.in.: bagno zwyczajne, borówkę bagienną, żurawinę błotną, przygiełkę białą, bagnicę torfową, widłaka goździstego i spłaszczonego, pomocnika baldaszkowego, gruszyczkę zielonawą; rosiczki – długolistną, pośrednią i okrągłolistną; modrzewnicę zwyczajną, wełnianki – pochwowatą, szerokolistną i wąskolistną; turzycę bagienną, kruszynę pospolitą i inne. Na terenie rezerwatu występuje bór mieszany wilgotny i świeży, bór bagienny oraz ols jesionowy. W drzewostanie dominuje sosna zwyczajna z domieszką dębu szypułkowego, brzozy oraz buka. W ostatnich latach pojawia się coraz więcej bardzo ekspansywnego dębu czerwonego.

Fauna rezerwatu jest równie bogata. Spośród płazów spotyka się: traszkę grzebieniastą i zwyczajną, kumaka nizinnego, grzebiuszkę ziemną, ropuchę szarą i zieloną, rzekotkę drzewną, żabę jeziorkową, żabę wodną i moczarową. Gady rezerwatu reprezentowane są m.in. przez: jaszczurkę zwinkę i żyworodną, padalca zwyczajnego i żmiję zygzakowatą. Spośród ptaków można zobaczyć: sójkę, czyżyka, ziębę, skowronka borowego, świergotka drzewnego, sikorki: bogatkę, sosnówkę, czubatkę; kukułkę, dzięcioła średniego i czarnego, myszołowa zwyczajnego, cietrzewia, bociana czarnego, słonkę, brodźca samotnego, kaczkę krzyżówkę. Ze ssaków występują tu: nietoperze (mroczek późny i borowiec wielki), ryjówka aksamitna, ryjówka malutka, wiewiórka, rzęsorek rzeczek, karczownik, orzesznica, nornik bury, mysz zaroślowa; z drapieżnych: wilk, lis, jenot, borsuk, tchórz zwyczajny, łasica leśna; z parzystokopytnych: dzik, sarna i jeleń europejski.

Kruszyna pospolita, fot....

Bagno zwyczajne, fot....

Rzekotka drzewna, fot....