Odmienność Bieszczadów od innych polskich gór widać już na pierwszy rzut oka. Takiego układu pięter roślinnych nie znajdziemy nigdzie indziej. Nie ma tu świerkowego regla górnego i piętra kosodrzewiny. Są za to charakterystyczne dla Karpat Wschodnich połoniny – wielkie odkryte przestrzenie sięgające od górnej granicy lasu po szczyty. Przed II wojną światową Bieszczady wyglądały inaczej niż obecnie. Były gęsto zaludnione, a nawet przeludnione. Mieszkali tu karpaccy górale Bojkowie i Łemkowie, Polacy oraz Żydzi. Pod koniec II wojny i po jej zakończeniu doszło do walk polsko-ukraińskich. Wsie zostały zniszczone, ludność wysiedlona. Bieszczady opustoszały na wiele lat. Tragedia mieszkańców Bieszczad stworzyła szansę dla odrodzenia się przyrody. Tam, gdzie kiedyś były łemkowskie i bojkowskie osady, dzisiaj rządzi przyroda. Na połoninach, w miejscach po dawnych wsiach i polach uprawnych, pojawiła się roślinność naturalna.

Bieszczady są niezwykle cenne przyrodniczo. Spotkamy tu ponad 30 gatunków roślin wschodniokarpackich. W karpackiej puszczy żyją niedźwiedzie, wilki i rysie, a także stada żubrów i jeleni. Krajobraz Bieszczad jest zdominowany przez lasy, głównie bukowe i jodłowe. Przez stulecia eksploatacji powierzchnia puszczy znacznie się zmniejszyła, zwłaszcza po zbudowaniu kolejek, którymi wywożono drewno. Pomimo tego karpacka puszcza zachowała swój naturalny i dziki charakter.

Najwyższym szczytem polskich Bieszczad jest Tarnica (1346 m n.p.m.).

Fot. Kamil Hulinka