ORLIK KRZYKLIWY Clanga pomarina
Orlik krzykliwy to duży, wędrowny ptak szponiasty żyjący w Europie Środkowej, na Bliskim Wschodzie i w Indiach. Udana obserwacja orlików zależy od tego, kiedy wyruszymy w teren oraz jak się przygotujemy. Ptaki przylatują do Polski na początku kwietnia i są u nas do września. Na obserwację wybieramy pogodne, słoneczne dni, wówczas łatwiej dostrzec orliki krążące nad żerowiskiem.
Liczebność
Centrum populacji lęgowej orlików obejmuje Europę Środkowo-Wschodnią. Liczebność tego gatunku oceniana jest na 13–16 tys. par, z czego ponad 80% populacji orlików krzykliwych skoncentrowane jest na terenie Białorusi, Litwy, Łotwy, Polski i Rumunii. Poza Europą gatunek występuje na Bliskim Wschodzie oraz w Rosji. Beskid Niski uznawany jest obecnie za jedną z najważniejszych ostoi orlików krzykliwych w Unii Europejskiej.
Opis gatunku
Biologia i ekologia
Orlik krzykliwy, podobnie jak większość krajowych ptaków szponiastych gniazduje w lasach. Preferuje lasy mieszane w wieku powyżej 80 lat. Gniazdo jest najczęściej doskonale zamaskowane, a nierzadko wręcz niewidoczne z ziemi. Z uwagi na dość znaczne rozmiary ciała orliki preferują lasy wielopiętrowe o dość rozrzedzonej strukturze. W warunkach Beskidu Niskiego i Bieszczadów preferują buczynę karpacką z udziałem jodły. Większość gniazd orlików budowana jest na jodłach, w górach najczęściej w bliskiej odległości od potoków. Ważnym elementem składowym terytorium, nierzadko nawet decydującym o atrakcyjności danego miejsca i rozmiarach rewiru, jest żerowisko. W Polsce orliki krzykliwe najchętniej polują w mozaikowo ukształtowanym krajobrazie rolniczym obfitującym w miedze, płaty nieużytków i śródpolnych mokradeł. W dolinach rzek i w górach łowiskami są półnaturalne łąki. Pożywieniem orlika są głównie gryzonie, rozmnażające się szczególnie intensywnie na granicach różnych siedlisk. Do podstawowego składu pokarmu orlików należą owady, gryzonie, płazy i gady. Piesze przeczesywanie terenu jest jedną z trzech podstawowych technik łowieckich, najrzadziej przez ten gatunek wykorzystywaną. Najczęściej orlik krzykliwy poluje z lotu. Wcześnie rano lub pod wieczór, z uwagi na brak prądów wznoszących, ptaki polują z zasiadki. Orlik krzykliwy jest gatunkiem wędrownym i przeciętnie 6 miesięcy spędza na przelotach oraz zimowiskach położonych w środkowej i południowej Afryce. Przystępuje do rozrodu w wieku 4–5 lat (rzadko 3). Zniesienia złożone są najczęściej z 2 jaj, ale odchowuje się prawie zawsze tylko jedno pisklę. Młode odlatują na zimowiska z rodzicami, ale później migrują niezależnie.
Ochrona i zagrożenia
Do najważniejszych zagrożeń orlików należą odstrzały w trakcie migracji, głównie na terytorium Bliskiego Wschodu. Na lęgowiskach najistotniejszymi zagrożeniami są niekorzystne zmiany środowiskowe oraz rosnąca penetracja ludzka powodująca płoszenie ptaków w sezonie lęgowym. W Beskidzie Niskim i Bieszczadach zmiany środowiskowe powodowane są głównie przez nowo powstającą zabudowę, często o charakterze rozproszonym. Taki sposób zagospodarowania odbiera ptakom dawne żerowiska lub prowadzi do fragmentacji odpowiednich siedlisk.
Prawo międzynarodowe
Kategoria zagrożenia IUCN
Prawo krajowe
Strona internetowa opracowana w ramach projektu "Zielone Podkarpacie", dzięki wsparciu udzielonemu przez Islandię, Liechtenstein, i Norwegię poprzez dofinansowanie ze środków MF EOG oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego, a także ze środków budżetu RP w ramach Funduszu dla Organizacji Pozarządowych.Strona została rozbudowana w ramach projektu "Tropem karpackich żubrów" współfinansowanego przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz z budżetu państwa za pośrednictwem Euroregionu Karpackiego w ramach Programu Współpracy Transgranicznej Rzeczpospolita Polska – Republika Słowacka 2007-2013.Strona została rozbudowana w ramach projektu "Zielone Podkarpacie - popularyzacja różnorodności biologicznej w wymiarze ekosystemowym" który korzysta z dofinansowania w kwocie 896 496 zł pochodzącego z Islandii, Liechtensteinu i Norwegii w ramach funduszy EOG.
Strona została rozbudowana w ramach projektu "Ochrona ostoi karpackiej fauny puszczańskiej - korytarze migracyjne" realizowanego przy wsparciu Szwajcarii w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi UE.